Το αβέβαιο της ζωής
Από όλα τα έμβια όντα που υπάρχουν στη γη, εκείνα που θα επιβιώσουν δεν θα είναι τα δυνατότερα αλλά όσα μπορούν να προσαρμόζονται ευκολότερα στις αλλαγές. (Δαρβίνος)
Η φράση αυτή είναι αντιπροσωπευτική των καιρών μας. Οι έντονοι ρυθμοί ζωής και οι
προβληματισμοί καθημερινά μας κατακλύζουν και μας αποδιοργανώνουν. Τόσο η ανησυχία όσο κι η ελπίδα, μας κάνουν να εστιάζουμε την προσοχή μας έξω από τον εαυτό μας, αντί να εστιάζουμε μέσα μας, πράγμα που μας οδηγεί στο έλεος δυνάμεων έξω από τον έλεγχό μας.
Η κύρια ερώτηση που θα πρέπει να κάνουμε στον εαυτό μας είναι μια λέξη και είναι η λέξη «Πώς;». Τα «γιατί;» θα τα ρωτήσουμε, θα τα απαντήσουμε και θα τα κωδικοποιήσουμε αργότερα πολύ αργότερα. Κάθε φορά που μια κρίση, μια ταλαιπωρία ή συμφορά μας χτυπήσει την πόρτα, η ερώτηση – «κλειδί» που θα μας οδηγήσει στη λύση του προβλήματος είναι :
«Πώς μπορώ να αντιμετωπίσω αυτή την κατάσταση;» «Ποιες είναι οι επιλογές που έχω;»
Το επικεντρωνόμαστε στο τι πήγε στραβά και γιατί είμαστε εδώ που είμαστε αυτή τη στιγμή, δεν βοηθά. Το να εστιάσουμε την προσοχή μας στο να βρούμε τρόπους για να επιβιώσουμε και να ανακάμψουμε είναι η πραγματική λύση στο πρόβλημα που μας ταλαιπωρεί.
Είναι καθαρά θέμα εστίασης της προσοχής και της ενέργειάς μας.
Άλλωστε, σχεδόν ποτέ δεν γνωρίζουμε αν μια κατάσταση που μας συμβαίνει είναι καλή ή κακή, παρά μονάχα όταν την εξετάσουμε αναδρομικά. Αλλά ακόμα και τότε, δεν μπορούμε να είμαστε απόλυτα σίγουροι για αυτήν, γιατί η ζωή έτσι κι αλλιώς, συνεχίζεται…
Η παρακάτω ιστορία θα μας διαφωτίσει περισσότερο..
Κάποτε ήταν δυο ναύτες που τα έπιναν στο μπαρ ενός λιμανιού. Μετά από κάμποσα ποτά, ο ένας άρχισε να διηγείται μια ιστορία σχετικά με το τελευταίο του ταξίδι:
«Μετά από ένα ολόκληρο μήνα στη θάλασσα, ανακαλύψαμε ότι τα κατάρτια μας ήταν καταφαγωμένα από τερμίτες! Ήταν τελείως καταστραμμένα.»
«Αυτό είναι τρομερό!» εκφώνησε ο δεύτερος ναύτης.
«Έτσι νόμισα κι εγώ στην αρχή», αποκρίθηκε ο πρώτος, «αλλά τελικά μας βγήκε σε καλό. Γιατί όπως τα κατεβάζαμε για να τα επιδιορθώσουμε, ξαφνικά μας χτύπησε ένα κύμα τόσο μεγάλο και δυνατό, που σίγουρα θα μας είχε αναποδογυρίσει, αν τα ιστία μας ήταν στη θέση τους.»
«Φανήκατε τυχεροί!» απαντά ο άλλος ναύτης.
«Έτσι νόμισα στην αρχή. Επειδή όμως, είχαμε κατεβάσει τα κατάρτια μας, δεν μπορούσαμε να κυβερνήσουμε το πλοίο και ο δυνατός άνεμος μας έσπρωξε πάνω στα βράχια. Τα βράχια άνοιξαν μια μεγάλη τρύπα στο κύτος του σκάφους που ήταν αδύνατο να επιδιορθωθεί. Κι έτσι, έμεινε το πλοίο πάνω στα βράχια.»
«Αυτό κι αν είναι ατυχία!» αποκρίθηκε ο φίλος του.
«Το ίδιο σκέφτηκα κι εγώ, μόλις είδα τη ζημιά. Πάντως, κατορθώσαμε να βγούμε στη στεριά ζωντανοί, όπου βρήκαμε καταφύγιο και τροφή. Αλλά εδώ είναι το μυστήριο. Ενώ ήμασταν ναυαγοί στο άγριο αυτό μέρος, ανακαλύψαμε ένα κρυμμένο θησαυρό!»
Τίποτα, μα τίποτα δεν είναι οριστικό στη ζωή αυτή.
Το τέλος ενός κεφαλαίου είναι η αρχή για κάποιο άλλο! Μπορεί μια συμφορά να μας χτυπάει την πόρτα, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η ταλαιπωρία μας θα διαιωνιστεί, γιατί θα πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας.
Στο τέλος θα μάθουμε πως κερδίσαμε πολλά μέσα από τον αγώνα μας και την υπομονή μας.
Θα μάθουμε πως μπορούμε να αντέξουμε πολλές αβεβαιότητες στη ζωή.
Αρκεί…να είμαστε μάχιμοι!