Svante Arrhenius (1859 – 1927)
O Σουηδός Χημικός Svante Arrhenius, ένας από τους γίγαντες της Χημείας στα τέλη του 19ου αιώνα, γεννήθηκε στο Vikm κοντά στην Ουψάλα και από μικρός έδειξε μεγάλο ταλέντο στα μαθηματικά και στις Φυσικές επιστήμες.
Το 1876 μπήκε στο Πανεπιστήμιο της Ουψάλα για να σπουδάσει Μαθηματικά, Φυσική και Χημεία. Το 1895 έγινε καθηγητής Φυσικής στη Στοκχόλμη. Σημαντική στιγμή στη ζωή του ήταν ο διορισμός του ως διευθυντής του ιδρύματος Nobel για τη Φυσική και τη Χημεία.
Η βασική του ιδέα ήταν ότι κάποιες ουσίες διασπώνται (διίστανται) στα διαλύματά τους στο νερό. Τη δημοσίευσε για πρώτη φορά το 1883 και σε μια πληρέστερη μορφή το 1887 και αποτελούσε το βασικό περιεχόμενο της Διδακτορικής του Διατριβής. Η ιδέα όμως αυτή ήταν η αιτία για πολλές στεναχώριες στη ζωή του, καθώς προκάλεσε πολλές διαφωνίες όταν το 1884, σε ηλικία 25 ετών, παρουσίασε και υποστήριξε τη διατριβή του στο πανεπιστήμιο, όπου διατύπωσε για πρώτη φορά την άποψη ότι όταν διαλύουμε χλωριούχο νάτριο (NaCl) στο νερό δημιουργούνται ιόντα νατρίου και χλωρίου. Αυτή η πρόταση ήταν πραγματικά επαναστατική δεδομένου ότι το ηλεκτρόνιο ακόμα δεν είχε ανακαλυφθεί και οι χημικοί δε μπορούσαν να κατανοήσουν πώς τα άτομα του χλωρίου και του νατρίου θα μπορούσαν να αποκτήσουν φορτίο. Ο Arrhenius πικράθηκε και απογοητεύτηκε πολύ όταν η διατριβή του έγινε δεκτή με βαθμό “καλώς” (non since laude approbatur: δεκτή χωρίς έπαινο), ενώ η υποστήριξή της βαθμολογήθηκε με “λίαν καλώς” (cum laude approbatur: δεκτή με έπαινο).
Δε μπόρεσε να βρει εργασία στη Σουηδία και εργάστηκε στο εξωτερικό για πολλά χρόνια. Επέστρεψε το 1891, αλλά τόσο η εκλογή του σε θέση καθηγητή Φυσικής το 1895, όσο και η καθυστερημένη εκλογή του στη Σουηδική Ακαδημία Επιστημών το 1901, προκάλεσε πολλές και φαρμακερές αντιδράσεις. Παρόλα αυτά το 1903 του απονεμήθηκε το βραβείο Nobel Χημείας για τη γνωστή θεωρία του. Σύμφωνα με τη θεωρία του Arrhenius κάθε χημική ένωση που σε υδατικό διάλυμα είναι σε θέση να δώσει θετικά ιόντα υδρογόνου μπορεί να οριστεί ως το οξύ.
Μια άλλη μεγάλη συμβολή του στη χημεία ήταν οι μελέτες του για την επίδραση της θερμοκρασίας στην ταχύτητα των χημικών αντιδράσεων.
Έγραψε πολλά και σημαντικά συγγράμματα όπως «Χημεία και Μοντέρνα ζωή», «Η πυκνότητα των αστεριών» και το 1918 δημοσίευσε το φημισμένο βιβλίο του «Θεωρίες διαλυμάτων»